Blog 7: HARTSTOCHT

Het is nog vroeg in de ochtend als ik wakker word naast Valerie. Ik streel haar billen en kus haar rug. Ze ontwaakt langzaam en draait zich om “morge, mannetje”. “Goedemorgen schoonheid” antwoord ik en geef haar een zoen. Ik aanschouw haar naakte lichaam wat mij verleidt om haar opnieuw te strelen. Haar borsten voelen warm en stevig aan. Zij kreunt zachtjes en mijn handen verplaatsen zich geleidelijk richting haar onderbuik. Mijn tong ziet zijn kans schoon en speelt met haar tepels. Haar gekreun neemt toe en niet veel later vrijen wij vurig.

Zalig vermoeid liggen wij twee uur later tegen elkaar aan. “Wil je een ontbijtje?” vraag ik. Zij kijkt mij aan maar geeft geen antwoord, in plaats daarvan zoent ze mij op mijn mond. Het is een lange gepassioneerde zoen die abrupt stopt omdat Valerie besluit mijn torso te zoenen. Een gevoel van zuiver genot vloeit door mijn lichaam. Langzaam maar zeker zoent zij lager en lager en lager. Uiteindelijk verdwijnt haar hoofd onder de dekens en nu ben ik het die kreunt. Het vrijen gaat verder, daar waar het een half uur eerder gestopt was. Als we uiteindelijk weer tegen elkaar aan liggen is de ochtend alweer verleden tijd. “Ik ga koffie zetten” zegt Valerie.

In de voormiddag zitten wij met koffie en broodjes in de woonkamer. Valerie stelt voor om wat te gaan doen. “Wat heb je in gedachten?” vraag ik, “Een strandwandeling maken, of even ergens wat drinken” zegt ze. “Is goed” en knik met mijn hoofd. In tegenstelling tot het geopperde voorstel voegen wij geen daad bij het woord. In plaats daarvan kijken wij elkaar minuten lang verlangend aan. “Ik krijg geen genoeg van je en wil nog even tegen je aan liggen”. Ik pak haar hand vast en geleid haar naar de slaapkamer. Niet veel later kreunen wij samen.

Tegen de avond liggen wij nog steeds in bed. “Laten we wat te eten bestellen” stelt Valerie voor. Een half uur later wordt er een dampende shoarma schotel bezorgd. Liefde maakt hongerig en de schotel krijgt geen kans om af te koelen. Het eten is nog niet koud naar binnen of wij laten de eettafel alweer voor wat hij is. Lust roept ons vanuit de slaapkamer en gewillig geven wij hieraan gehoor. De avond glijdt voorbij en onze wereld reikt vandaag niet verder dan de muren van de slaapkamer.

Het is al na middernacht als ik tegen Valerie aan in slaap val.

Blog 6: HUIZENJACHT

Ik probeer een manier te verzinnen om zo snel mogelijk aan woonruimte te komen. Jacintha heeft aangegeven dat ze in “ons” huis wil blijven wonen. Ik vind het niet meer dan fair dat ze daar moet kunnen blijven. Toch doet het me veel verdriet. Ik heb ruim tien jaar met veel plezier in dat huis gewoond. Ondanks dat Jacintha ondertussen ook al 5 jaar in dat huis woont, voelde het echt als mijn stekkie.

Ik schrijf me via internet in bij de gemeente als woningzoekende. Vervolgens kan ik kiezen voor welk huis ik in aanmerking wil komen. De keuze als “starter” is zeer beperkt. En van de huizen waar ik wel voor in aanmerking kom schrijven nog 99 andere zich op in. De woning wordt toebedeeld aan de oudste persoon die zich voor de woning meldt. Kennelijk ben ik veel te jong want ik val elke keer buiten de boot. Een woning zoeken kon nog wel ’s lastiger worden dan ik dacht.

Ik stort me op de particuliere huizenmarkt en kom tot de ontdekking dat je een prima woning kan huren. Tenminste als je er een kleine 1000,- euro voor over hebt, en dan heb je een goedkoop huis. Nee dat is ook niet de oplossing. “Laat ik ’s kijken wat er aan koopwoningen te krijgen is” denk ik bij mezelf. Het aanbod is ruim, alleen al op internet. Ik kijk wat er met mijn salaris maximaal aan hypotheek te krijgen is en kom tot de conclusie dat het mogelijk moet zijn om een redelijk huis te vinden wat ook nog financieel gezien haalbaar is. De huizenjacht is begonnen.

Ik bezichtig ongeveer 15 woningen. Sommige mooi, maar dan vaak al bijna verkocht, sommige niet om aan te zien met een veel te hoge vraagprijs. De omschrijving van de ene woning is nog veelbelovender dan de andere, maar uiteindelijk valt het altijd tegen. Als ik bij het zoveelste huis de trap oploop vertelt de makelaar in de tussentijd: “de bewoners van deze woning hebben alles in het werk gesteld om het huis in een zo origineel mogelijke staat te behouden”. En inderdaad er was 90 jaar niets aan het huis gedaan. Zelfs de verf van oplevering zat er nog op. Een prachtig huis qua grote, maar veel te veel werk om het in een goede staat te krijgen.

Een paar dagen later sta ik voor de deur van een woning in een wijk van de stad waar ik in eerste instantie niet wilde kijken. Nu ik zo over deze drukke laan kijk valt het me alleszins mee. Ook de omgeving, waar ik eerst eens doorheen ben gewandeld, valt me enorm mee. Er is veel openbaar vervoer in de buurt, een leuke winkelstraat, supermarkten en het grootste park van de stad bevindt zich op een steenworp afstand van de woning. De woning is op de derde etage gelegen. Als ik er doorheen loop heb ik direct een goed gevoel en zonder al te veel na te denken zeg ik tegen de makelaar: “ik wil een bod uitbrengen”. Ietwat verbaasd reageert hij: “dat is goed”.

Twee dagen later mag ik mezelf de trotse eigenaar noemen van het huis op de Boslaan, tenminste onder voorbehoud dat ik de hypotheek geregeld krijg.

Blog 5: GEBROKEN

De muren komen op me af, ik zie geen uitweg meer. Ik moet weg, het maakt me niet uit waarheen. Weg uit mijn dwangmatige relatie, weg van alles. Toch voeg ik geen daad bij mijn gedachten en op m’n vrije zaterdag loop ik samen met Jacintha door de stad te slenteren. Wat doe ik hier vraag ik mijzelf wel 10 keer af. “Ik voel me niet zo lekker, ik wil naar huis” zeg ik tegen Jacintha. Jacintha heeft geen flauw besef van wat er met mij aan de hand is en kijkt mij vragend aan. Wij lopen nog wat door de stad maar bij elke pas krijg ik het meer en meer benauwd. Ik snak naar adem en ben opgelucht als we eindelijk huiswaarts keren.

Eenmaal thuis ga ik op de bank liggen. Mijn hersenen maken overuren, want die benauwdheid heeft alles met mijn figuurlijke benauwdheid te maken. Jacintha probeert me te helpen, maar ik negeer haar. Ik wil het liefst alleen zijn. De rest van de dag lig ik op de bank voor me uit te staren. Ik besluit op bed te gaan liggen terwijl het pas 21.00 uur is. Jacintha komt naast me liggen. Ik wil niets van haar weten en draai me om. Ik kan niet slapen en 2 uur later lig ik nog te draaien. “Ik wil nu weten wat er aan de hand is” vraagt Jacintha aan me terwijl ze het licht aan doet. Ik denk even na over wat ik moet zeggen: “Ik wil dit niet meer, ik wil geen relatie meer. Sorry Jacintha ik kan het gewoon niet meer”. Jacintha barst in tranen uit. “Nou ben ik het zat klootzak, ik wil dat je nu weggaat. Ik wil je niet meer zien, je zoekt het maar uit, ik ben helemaal gebroken. Je maakt me stuk, kapot en ik trek het zo niet langer”. Ik stap uit bed en bel in de woonkamer Brian “zin in een ritje?” vraag ik hem. “Ik kom er aan” is zijn antwoord. Brian en ik kennen elkaar al jaren en voelen elkaar volledig aan zodat deze korte woordenwisseling voldoende is.

De volgende ochtend word ik wakker en kijk om me heen. De muren die ik zie zijn lichtblauw, zachtgeel en roze. Voor het raam hangt een Pipi Langkous gordijn, ik lig in een eenpersoonsbedje onder een Pokahontas dekbed. Aan de muren hangen Disney figuren. Naast m’n bed staat een weekendtas waarin ik gisteravond in allerijl wat kleding en toiletartikelen heb gestopt. Ik heb vannacht op de kamer van Kelly geslapen, de vierjarige dochter van Brian, die toevallig een weekendje uit logeren is. Een kamer verderop hoor ik Roberto, de 3 maanden oude baby, huilen. Ik sta op, kleed me aan en ga naar beneden waar ik koffie zet. Met een kop koffie in mijn hand zit ik op de bank en staar voor mij uit. Randy, de 9 jaar oude zoon uit het gezin, komt de trap af en ziet mij zitten. “Waarom ben jij hier?” vraagt hij. Ik kijk hem aan maar geef geen antwoord. Niet omdat ik dat niet wil maar eigenlijk omdat ik geen goed antwoord weet. Uiteindelijk zeg ik “Om wat zaken op een rijtje te zetten.”

Blog 4: ILLUSIE

Vrijdag:

De tassen zijn gepakt en Jacintha en ik maken ons op voor een weekje Brabant waar we een bungalow hebben gehuurd. “Heb je alles?” vraag ik. Eigenlijk weet ik het antwoord al, want al is het maar een week, Jacintha neemt zoveel mee dat we er zelfs zouden kunnen overwinteren. “Ja, ik heb alles” antwoordt zij dan ook. Met frisse tegenzin rij ik de straat uit. Gelukkig komt Michel vanavond en blijft samen met z’n vrouw Yvette tot na het weekend.

Tegen het eind van de middag rijden we de oprijlaan van de riante bungalow op. De bungalow ligt midden in een rustige bosrijke omgeving. In de bungalow zijn alle ingrediënten aanwezig om lekker tot rust te komen. Op de begane grond bevindt zich de living. De inrichting is luxe, een comfortabel bankstel nodigt uit om er in neer te ploffen en aan de muur hangt een immense flatscreen. In een strak uitziende kast staat een stereoset. Rechts in de kamer bevindt zich een schuifpui die de kamer van een zonnig terras afscheidt. Vanaf het terras is er uitzicht op een grasveld met aan weerszijde goed onderhouden bloemenperkjes. Het einde van de tuin grenst aan een vennetje. Op de bovenverdieping bevinden zich 2 slaapkamers en een kleine badkamer. In één van de slaapkamers staat een zonnebank tegen de muur. De badkamer beneden is 2 keer zo groot als de badkamer op de bovenverdieping maar is dan ook voorzien van een sauna en whirlpool. Los van de twijfel over mijn relatie met Jacintha belooft het een relaxte week te worden.

Zaterdag:

We besluiten om met Michel en Yvette, die gisteravond na het eten gearriveerd zijn naar Tilburg te gaan. In het centrum van Tilburg gaan Jacintha en Yvette bijna elke schoenenzaak binnen die we tegenkomen. Dat zijn er meer dan Michel en ik aankunnen en we besluiten ieder onze eigen weg gaan. Na een uurtje door het centrum van Tilburg geslenterd te hebben besluiten Michel en ik de McDonald’s aan te doen. Onder het genot van een Big Mac probeer ik Michel nog ’s uit te leggen hoe ik me voel. “Ik weet niet wat het is Michel, maar ik zit gewoon niet lekker in mijn vel. Ik voel me gewoon soms letterlijk niet lekker. Voel me opgesloten terwijl Jacintha me alle ruimte geeft”. Michel knikt begrijpend. “Ik wil m’n eigen leven leiden, doen wat in me opkomt, zonder verplichtingen”. Michel kijkt me vertwijfeld aan “Ik hoor wat je zegt en denk dat je moet doen waarvan je zelf denkt dat het goed is, maar ik zou het heel jammer vinden als jij en Jacintha uit elkaar zouden gaan”. Ik luister naar zijn tactvolle antwoord en begrijp dat hij probeert te voorkomen om partij te kiezen. Dat is ook iets wat ik niet van hem verwacht, ik weet dat Yvette en Jacintha goede vriendinnen van elkaar zijn en Michel daardoor een beetje in het midden zit.

Dinsdag:

Ik zit in de tuin van de bungalow terwijl Jacintha onder de douche staat. Stiekem stuur ik een sms-bericht naar Valerie. Binnen no-time krijg er één terug “Hoi mannetje, ik mis je en zou willen dat je naast me in bed ligt”  Ik krijg een prettig aandoend gevoel in mijn onderbuik als ik het lees en in gedachten zie ik Valerie voor mij. Zij ligt in zwarte lingerie op een spierwit onderlaken en klopt met haar platte hand op de lege plek naast haar om aan te geven dat ik daar moet komen liggen. Ik geef gehoor aan haar verzoek en ga rechts van haar op mijn zij liggen. Ik streel haar gezicht en buig voorover om haar een intieme zoen te geven. “Patrick….. Patrick….jezus waar zit jij toch met je gedachten”. Ineens dringt het tot me door dat Jacintha tegen mij praat. “Ehh sorry, ik was inderdaad even in gedachten, wat is er?” “Zullen we uit eten gaan”. “Gezellig” lieg ik. Even later rijden wij naar een restaurant in de omgeving. Tijdens het eten kijk ik Jacintha aan en vraag me af waar ik mee bezig ben. Mijn interesse voor haar is tot onder het vriespunt gedaald en het kost me steeds meer moeite om naar haar te luisteren, haar aandacht te geven en erger nog, haar liefde te geven. Ik haal nog ’s diep adem en vraag me af hoe lang ik dit nog vol kan, wil en mag houden…..

Blog 3: GEVANGEN

Ik word wakker met gemengde gevoelens. Mijn hart wil bij Valerie zijn, maar m’n verstand werkt niet mee. Ik voel mij leeg. Ik probeer over m’n leven na te denken. Jacintha is de liefste vriendin die ik ooit heb gehad, maar mijn liefde voor haar is bekoeld. Ik krijg geen kriebels meer in m’n buik als ik haar zie. Toch heeft ze m’n hart gestolen. Zij weet altijd mijn juiste snaar te raken. Na ruim 6 jaar voelt ze mij aan als geen ander.

 

Ik besef wat ik heb, een leuk huis, mooie vakanties, spullen bij de vleet, een lekker autootje voor de deur en absoluut geen financiële problemen. Een “is dit alles” gevoel maakt zich van mij meester. Is dit echt wat ik wil, ben ik gelukkig? Zit geluk in bezittingen? Eigenlijk weet ik het antwoord al. Ik ben helemaal niet gelukkig. Geluk is voor mij absolute vrijheid, gaan en staan waar ik wil zonder rekening te moeten houden met wie dan ook. In de huidige maatschappij lijkt dat al een utopie en mijn relatie maakt het er niet gemakkelijker op. Ik voel me opgesloten, gevangen en beperkt in doen en laten.

 

Ik realiseer me dat Jacintha hier niets aan kan doen. Het is iets wat in mij zit, diep van binnen, opgesloten in mijn genen. De laatste keer dat ik Jacintha geprobeerd heb te vertellen dat ik onze relatie niet meer zag zitten sprong ze volledig uit haar vel. Nog zie ik het fotolijstje, met daarin een foto van ons samen, door de lucht heen vliegen. Ik kon het nog net op tijd ontwijken. Het lijstje eindigde met een enorme klap tegen de muur. Glassplinters vlogen in het rond. Weken later kwam ik ze bij het stofzuigen nog tegen. Ik zie er tegenop om weer zo’n drama mee te moeten maken. Weer alle ellende terwijl er, uiteindelijk, niets verandert. Jacintha wil het niet onder ogen zien, ze blijft denken dat ik tot inkeer kom, dat ik geen behoefte heb aan een ander leven, geen behoefte heb aan andere vrouwen.

 

Het Jacintha nogmaals vertellen kan ik niet meer opbrengen. Misschien is het beter om te verdwijnen. Mijn spullen te pakken en weg te gaan, maar waarheen, en lost dat iets op. Ik word misselijk van mezelf als ik eraan denk dat ik de afgelopen tijd een soort toneelstukje op heb gevoerd om Jacintha niet te kwetsen. Daar zit dan ook precies mijn zwakke plek. Ik kan maar moeilijk mensen kwetsen, zeker als ze het niet verdienen. Volgens Valerie heb ik geen ballen en eerlijk gezegd, ik moet haar nog gelijk geven ook…..

---

16:31:54 18 Juni 2008 Permanente link Reacties (0)

Blog 2: VERLANGEN

 

 

 

Vrijdagavond:

Michel en ik lopen richting het centrum. Ondertussen bel ik Valerie.

- “Met Val”

- “Hey schoonheid, waar zit je”

- “We staan in de kroeg naast het oude stadhuis, kom je ook”

Het is een retorische vraag want Valerie weet zelf dondersgoed dat ik haar wil zien. Valerie en haar vriendin Andrea staan aan de bar als we binnen komen. Michel en ik begroeten de dames met drie zoenen en vervolgens zoek ik oogcontact met de barkeeper. “Twee bier en twee witte wijn” schreeuw ik boven de muziek uit. Uit de boxen klinkt een nummer van Jan Smit. Niet mijn favoriete genre, maar in de ambiance van de kroeg komt Jan wel tot zijn recht. De kroeg is overvol. Valerie en ik staan “noodgedwongen” dicht bij elkaar. Af en toe raak raken we elkaar subtiel aan. Vijf bier later lost de subtiliteit als sneeuw voor de zon op en streel ik ongenuanceerd haar billen. Valerie’s handen verdwijnen nu regelmatig onder m’n shirt waarbij haar nagels op mijn rug, kriebels in m’n onderbuik veroorzaken. We praten zacht in elkaars oor en onze wangen raken elkaar. De kriebels in m’n onderbuik laaien op. “Valerie” fluister ik in haar oor, en zonder dat ik nadenk floept het er uit “ik ben verliefd op je”. Ze kijkt me aan en zegt niets. Haar ogen verraden echter dat ze niet op mijn bekentenis zit te wachten.

 

Maandag:

Via de interne mail op mijn werk stuur ik Valerie het volgende bericht: “Leuk weekend gehad? Sorry dat ik afgelopen vrijdag heb gezegd dat ik verliefd op je ben. Maak je maar geen zorgen, ik zal afstand van je nemen….” Direct gaat mijn telefoon; “waar ben je nou mee bezig” bitst Valerie mij toe. “Eerst zeg je dat je verliefd op me bent en nu wil je afstand van me nemen.” “Ik heb het gevoel dat je niet op m’n verliefdheid zit te wachten” aarzel ik. “Je begrijpt er helemaal niets van. Zolang jij samenwoont wil ik niet al mijn gevoelens aan je bloot geven, maar dat wil niet zeggen dat ik niets voor je voel!”.

 

Donderdagochtend:

Ik bel Valerie thuis op omdat ik weet dat ze net als ik vandaag vrij is. Ik verlang ontzettend naar haar en wil haar zien. Het verlangen is wederzijds en we spreken af dat ik bij haar langs ga. Als ik bij haar thuis ben, duurt het niet lang voordat we elkaar zoenen. Haar tong draait rondjes rond de mijne en mijn hormonen gillen om meer. Gelukkig spreken mijn hormonen en die van Valerie dezelfde taal. Geleidelijk kleden wij elkaar uit. Zoenend en elkaar van kledingstukken ontdoend verplaatsen wij ons richting slaapkamer. Ze voelt heerlijk zacht aan en we vrijen urenlang. Het is sex vol passie. Geen sex omdat het er nou eenmaal bij hoort, nee een heftige vrijpartij met alles er op en er aan. Mijn gevoelens voor Valerie worden sterker en sterker maar een schuldgevoel maakt zich van mij meester. “Het lijkt me beter om ermee te stoppen” zeg ik tegen Valerie. “Emotioneel kost het me ontzettend veel energie, het liefst wil ik vannacht bij je zijn en tegen je aan kruipen, maar mijn gevoelens voor Jacintha zitten me in de weg. Ik wil jou ook geen verdriet doen maar zolang ik geen punt achter m’n huidige relatie heb gezet is het misschien beter om er mee te stoppen”. Valerie kijkt mij aan en het is duidelijk dat zij zich gekwetst voelt, “misschien kun je beter gaan” zegt zij verbitterd. Ik kleed mij aan en vertrek. Als ik de straat uitrijd kijk ik over mijn schouder naar boven. Ik zie Valerie voor het raam staan en ik vraag me af of ze me nog wil blijven zien. Het idee dat ze mij niet meer zou willen zien doet pijn. Onderweg naar huis wisselen pijn en schuld elkaar in een rap tempo af. “Dit moet stoppen” denk ik hardop en er rolt een traan over mijn wang……

---

14:37:07 13 Juni 2008 Permanente link Reacties (0)

Blog 1: OVERSPEL

 

 

Woensdagochtend 7.00 uur:

Jacintha heeft haar tas ingepakt om drie dagen op cursus te gaan. Ik krijg een zoen op mijn wang en ze trekt de deur achter zich dicht. Als ik ’s middags uit m’n werk kom is het heerlijk stil in huis. Het enige teken van leven is van de kat Coco die achtjes rond mijn benen draait. Ik ga, zo blij als een puber die een dag zonder ouders is, naar McDonalds. Het BigMac menu lijkt lekkerder te smaken dan ooit.

 

Als ik weer thuis ben word ik op mijn mobiel gebeld door collega Valerie. “Is het goed als ik een bakkie koffie bij je kom drinken”. Ik kan de verleiding niet weerstaan en zeg ja. Om half negen gaat de deurbel. Valerie komt vrolijk binnen. “Kijk ’s wat ik bij me heb” zegt ze, terwijl ze 2 flesjes Smirnoff Ice uit de’r tas tevoorschijn haalt. Ik zet koffie en we praten over van alles en nog wat. Valerie is heerlijk gezelschap. We drinken onze koffie op en langzaam maar zeker gaan we dichter bij elkaar zitten. Ik kijk haar diep in haar ogen aan. Als magneten trekken onze gezichten dichter naar elkaar toe, net zolang tot mijn lippen die van haar raken. We zoenen elkaar innig. Het innige zoenen loopt naadloos over in onstuimig zoenen. Mijn handen verdwijnen onder haar shirt en ik streel haar borsten. De vrijage neemt in heftigheid toe en kledingstukken vallen op de grond. Het verlangen om elkaar te beminnen is onhoudbaar en het onvermijdelijke vindt plaats. Diep in de nacht gaat ze weg, twee lege flesjes Smirnoff Ice achterlatend.

 

Die nacht lukt het mij niet om de slaap te vatten. Ik draai en draai, maar val niet in slaap. Waar ben ik nou mee bezig, ik woon samen! Wat wil ik nou? Hou ik nog van Jacintha? Hou ik echt van haar of hou ik van alles wat ze voor me doet? Waarom heb ik met Valerie gevreeën? Ik woel, woel en woel. Om 6.30 uur loopt de  wekker af en meer dood dan levend sta ik onder de douche.

 

Vrijdagmiddag 17.30 uur:

Ik sta in de kroeg met een biertje in mijn hand en kijk Valerie in haar groenblauwe ogen aan. Ik weet dat we hetzelfde denken. Links en rechts van mij staan collega’s met elkaar te praten. Het kost moeite om Valerie niet even vast te pakken of te zoenen. “We gaan zo met nog wat collega’s ergens iets eten, ga je mee” vraagt Valerie. “Jacintha komt vanavond thuis” antwoord ik zonder verder iets te zeggen. Ik zie dat Valerie er op wil reageren, maar ze houdt zich in. “Jammer” zegt ze iets later.

 

Met een paar biertjes op fiets ik naar huis. Thuis is niemand. Het lampje van het antwoordapparaat knippert. “Hoi met mij, het wordt wat later we gaan nog even wat eten met z’n allen”. Ik plof op de bank neer en staar voor me uit. Ik vraag me af of ik Jacintha heb gemist de afgelopen dagen. Ik heb haar gezelschap gemist, de dingen die ze voor me doet, haar aanwezigheid in huis, haar wekker ’s morgens vroeg……….. Maar eigenlijk vond ik het heerlijk dat ze er niet was. Niet het beklemmende gevoel dat er iemand op mij let. Niet het gevoel dat ik met iemand rekening moet houden, de vrijheid om te zien wie ik wil, de wereld rond kan zappen en de muziek kan draaien waar ik zin in heb. Ineens besef ik mij dat Jacintha mij daarin niet belemmert ook al is zij thuis. Ik twijfel aan m’n eigen gedachte en vroeger dan normaal ga ik naar bed. Om 22.00 uur komt Jacintha thuis. Ik geef haar een zoen en voel mij een hypocriet omdat ik doe of er niets aan de hand is……

---

14:35:50 13 Juni 2008 Permanente link Reacties (0)